Περαστικοί
Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει συνέπεια μεταξύ αυτών που θέλουμε, αυτών που αισθανόμαστε και αυτών που ζητάμε από τον εαυτό μας και από τους άλλους.
Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ειλικρίνεια με τον ίδιο μας εαυτό και με τους άλλους.
Υπάρχει άραγε ισορροπία ανάμεσα στα εσωτερικά μας «θέλω» και σε αυτά που εκφράζουμε προς τα έξω;
Τι είναι αυτό που τελικά μας κάνει να πληγώνουμε και να προδίδουμε εμάς και κατά συνέπεια και τους άλλους που βρίσκονται γύρω μας..;
Είναι οι ανασφάλειες για εμάς, η καχυποψία για τους άλλους , για τα βαθύτερα συναισθήματα που δημιουργούνται στις σχέσεις μας και οι μισοτελειωμένες υποθέσεις που έχουν αφήσει κατάλοιπα μέσα μας.
Ο φόβος και ο πόνος να αντιμετωπίσουμε ευθέως τον εαυτό μας και όλα όσα αληθινά αισθανόμαστε, μας οδηγεί πολλές φορές να λειτουργούμε παρορμητικά, χωρίς επεξεργασία, χωρίς να έχουμε λογαριάσει τις συνέπειες. Αφηνόμαστε στο συναίσθημα της στιγμής, καταλαγιάζοντας μόνο πρόσκαιρα τον πόνο.
Άλλοτε πάλι περνάμε ανάμεσα από τους ανθρώπους που συναντάμε στη ζωή μας, δίχως συναίσθημα, επιφυλακτικά, χωρίς να φανερωνόμαστε.
Μέσω όλως αυτών, οι σχέσεις κρέμονται σε μία κλωστή, ετοιμόρροπες. Ισως και να διαλύονται, με τους ανθρώπους να απομακρύνονται, τα άτομα που είχαμε δίπλα μας να πληγώνονται και οι προσδοκίες να πέφτουν στο κενό.
Ο λόγος; Το κρυφτό. Κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Από τον πραγματικό μας πόνο και την αιτία αυτού. Πολλές φορές είναι εύκολο να παρασύρουμε στον πόνο μας περαστικούς από τη ζωή μας, λόγω άγνοιας, ανθρώπους που καταθέτουν ίσως και κάποια κομμάτια από τον εαυτό τους σε αυτές τις εύθραυστες σχέσεις.
Τι λυπηρό όμως, να κυκλοφορούν άνθρωποι γύρω μας που ναι πληγωμένοι από «συναισθηματική αφέλεια» και άλλοι να πληγώνουν από «συναισθηματική ανασφάλεια».
Στο πλήθος τελικά, υπάρχουν άνθρωποι που ναι θωρακισμένοι, στερημένοι, παγώνοντας το ειλικρινές τους συναίσθημα, ορθώνοντας τείχη, ώστε να μην πληγωθούν ξανά και ξανά. Τόση αγάπη, τόσες επιθυμίες, τόσο συναισθήματα κλεισμένα και καλά κρατημένα σε κουτάκια, από φόβο και μόνo.
Καταλήγουμε να έχουμε ανθρώπους περαστικούς από τη ζωή μας, επιφανειακούς, δίχως να αγγίζουν, δίχως να αφήνουν και να παίρνουν τίποτα ουσιαστικό και βαθύτερο από τις ανθρώπινες σχέσεις.
