«Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που ξέρουμε είναι εκείνοι που έχουν γνωρίσει την ήττα στη ζωή τους, που έχουν υποφέρει, που έχουν αισθανθεί την απώλεια, και που έχουν βρει την έξοδο απ’ αυτά τα βάθη.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ευγνωμοσύνη, έχουν ευαισθησία, και καταλαβαίνουν ποια είναι η ζωή εκείνη που σε γεμίζει ευσπλαχνία, τρυφερότητα, βαθειά αγάπη και σε κάνει να νοιάζεσαι.
Οι ωραίοι άνθρωποι δεν προκύπτουν, απλώς»
Ελίζαμπεθ Κούπμλερ-Ρος
Στην πορεία της ζωής, ο κάθε άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την έννοια της απώλειας.
Μια λέξη που είναι συναισθηματικά φορτισμένη σχεδόν για όλους.
Η σημασία και τα συναισθήματα που πυροδοτεί μία απώλεια είναι μοναδικά για τον καθένα.
Η απώλεια συμβαίνει, όταν παύει να υπάρχει μία δεδομένη, μία γνωστή κατάσταση, είτε σε συμβολικό, είτε σε πραγματικό πλαίσιο. Όταν η ροή της ζωής χρειάζεται να πάρει μία διαφορετική πορεία, από την προϋπάρχουσα.
Υπάρχουν βίαιες και αναπάντεχες απώλειες, αλλά υπάρχουν και αυτές που είναι αναμενόμενες. Όλες ανεξαιρέτως όμως, φέρνουν πόνο, λύπη, θυμό, απογοήτευση.
Ένας άνθρωπος είναι πιθανό να βιώσει απώλεια σε φιλικό, σε εργασιακό, σε οικονομικό, σε σωματικό και σε συναισθηματικό επίπεδο, με μάλλον σημαντικότερη και μη αναστρέψιμη, τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.
Έπειτα από μία σημαντική απώλεια, ο άνθρωπος αντιδρά συναισθηματικά με θρήνο. Το πένθος είναι μια φυσιολογική κατάσταση που επιφέρει προσωρινές ή μόνιμες αλλαγές σε συμπεριφορικό, γνωστικό και συναισθηματικό επίπεδο αλλά και στον κοινωνικό τομέα του ατόμου, σαν απάντηση στο έντονο γεγονός που βίωσε. Η διάρκεια του πένθους, ο τρόπος έκφρασης του, η εμφανής ή μη εκδήλωση του, είναι άκρως προσωπικό ζήτημα, καθώς ο καθένας το βιώνει με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Δεν υπάρχει καθολικότητα αλλά ούτε και συστάσεις για κατάλληλο τρόπο βίωσης του πένθους.
Οι ενοχές, η μακροχρόνια μελαγχολική διάθεση και η προσκόλληση στο παρελθόν κάνουν πιο δύσκολη, την ήδη δύσκολη διαχείριση της κατάστασης της απώλειας.
Κάποιοι το προσπερνούν βιαστικά και συνεχίζουν σαν ανεπηρέαστοι τη ζωή τους, μη μπορώντας να έρθουν αντιμέτωποι με τα συναισθήματα τους και ό, τι τους θυμίζει την απώλεια τους. Άλλοι πάλι δεν καταφέρνουν να συνέλθουν ποτέ πλήρως, παραμένοντας καθηλωμένοι στο τραγικό γεγονός. Αμφότεροι λειτουργούν αντιστοίχως ορμώμενοι από τους δικούς τους βαθύτερους προσωπικούς λόγους.
Οι περισσότεροι όμως, με το πέρασμα του χρόνου, δουλεύοντας με τον εαυτό τους, δίνοντας ένα προσωπικό νόημα σε αυτή τη δύσκολη και σκληρή εμπειρία που βίωσαν, επαναπροσδιορίζοντας το νόημα της δικής τους ζωής και κρατώντας για πάντα μέσα τους ό, τι διάλεξαν να τους συνδέει και να τους συνοδεύει από ό, τι ή όποιους χάθηκαν από τη ζωή τους, αποδέχονται τελικά το γεγονός, αποφασισμένοι, πως θα συνεχίσουν ομαλά τη ζωή τους και μετά από αυτή την επώδυνη κατάσταση που πέρασαν.
Είναι σημαντικό να τονιστεί πως η συναισθηματική υποστήριξη, το ουσιαστικό ενδιαφέρον και η κατανόηση σε κάτι τόσο προσωπικό, όπως η απώλεια, αν και πολύ δύσκολο και εύθραυστο σαν έργο, είναι απαραίτητη συνθήκη καθ’ όλη τη διάρκεια του πένθους ενός ατόμου, είτε από τους κοντινούς του ανθρώπου, ε’ιτε από κάποιον ειδικό.